Het Grote (Zionistische) Complot

Het antidotum tegen de machteloosheid van de gewone mens

Er zijn nogal wat mensen die menen dat het hele politiek en geopolitiek gebeuren één groot theater is, letterlijk, een vertoning die achter de schermen tot in de details geregisseerd wordt door een groep machthebbers, de échte machthebbers. Biden en Trump - dat zijn handen op dezelfde (verborgen) buik. Uiteindelijk voeren ze allebei het programma uit van degenen die echt aan de touwtjes trekken in deze wereld. De oorlog in Oekraïne? Poetin, Trump en Von der Leyen lachen er zich een kriek om als ze achter de schermen aan dezelfde tafel aanschuiven.

Zijn alle oorlogen schijnvertoningen geregisseerd door een overkoepelende macht die regeert vanuit het duister? Ik denk dat het ervan afhangt hoe je diezelfde 'overkoepelende macht' invult. Strijdende partijen zijn nooit alleen maar strijdende partijen. In elk groot conflict blijft er iets van het weefsel overeind dat de partijen vóór de oorlog met elkaar verbond. Voorbeelden hiervan zijn de operaties waarbij nazi-wetenschappers 'verdeeld' werden over de VS en de Sovjetunie (operatie Paperclip en operatie Osoaviakhim respectievelijk), of de contacten en vergaderingen achter de schermen tussen voormalige kopstukken van het kapitalisme en het communisme.

Er zijn dus zeker allerlei financiële, economische en zelfs ideologische structuren die de oorlogvoerende partijen onder de oppervlakte met elkaar verbinden. Maar dat betekent niet dat de oorlog aan de oppervlakte niet echt is; die is volgens mij wel degelijk echt, maar het schisma aan de oppervlakte is gewoon niet absoluut. Dat alles wat er aan de oppervlakte gebeurt een soort toneelstuk is dat perfect geregisseerd wordt, geloof ik niet. Ik heb daar nog nooit bewijs van gezien. Er is tonnen bewijs van regime change-operaties, false flag-operaties en propaganda-manipulaties, maar dat alles geregisseerd zou worden door een centrale groep mensen, daarvan is er naar mijn weten geen bewijs.

Maar het geopolitieke spel zit toch vol patronen, nietwaar? Die komen toch niet vanzelf? Er moet toch iets zijn dat die patronen organiseert? Dat klopt zeker. Er is iets dat organiseert. Maar het organiserende principe is niet zozeer een mens of groep mensen. Kijk eens naar de manier waarop zandkorrels op een metalen plaat zich in perfecte patronen organiseren als de plaat aan het trillen wordt gebracht. Geen enkele van de zandkorrels organiseert; ze ondergaan gewoon allemaal dezelfde trillingsfrequentie; iets groter dan hen organiseert hen.

Iedere keer we patronen en organisatie opmerken in gedrag van mensen, zijn we weer geneigd om te geloven dat ze het gevolg zijn van intentionele planning. Soms is dat natuurlijk ook zo. Veel betogingen, meutes en opstanden tegen onwelgevallige regimes werden bijvoorbeeld intentioneel georganiseerd. In de wereld van propaganda weet men dat men een bepaalde overtuiging of opinie met niets beter ingang kan laten vinden in de bevolking dan door de indruk te wekken dat ze door een grote groep mensen gedeeld wordt. Zoek op het internet maar eens naar ‘rent a crowd’ – er zijn bedrijven die niets anders doen dan op bestelling ‘menigtes’ laten opdraven voor om het even wie die een bepaalde opinie populair wil maken. Een groot deel van de zogenaamde menigtes die in opstand komen tegen pakweg Yanukovych of Khadaffi of om het even welke onwelgevallige ‘dictator’ werden artificieel gemaakt. Dat is ondertussen genoegzaam gekend en bewezen.

Maar dat neemt niet weg dat we omgekeerd ook vaak geneigd zijn om spontaan optredende patronen in menselijke gedragingen als het gevolg van intentionele planning te ervaren. Ik ervaarde deze winter daar zelf een goed voorbeeld van. Ik keek naar een dansvoorstelling geproduceerd door Emmanuel Gat. Meer dan een uur keek ik ademloos toe naar de esthetisch sublieme patronen die de dansers op de planken lieten oprijzen. Elk detail was perfect- de buiging van een opgestoken arm, de welving van de nek bij het neerzijgen van een danser, de dynamiek van de zich openende en sluitende cirkels. Na de voorstelling vroeg ik aan Emmanuel hoe lang het hem in hemelsnaam gekost had om elk detail zo perfect te plannen en in te oefenen met de dansers. “Dat gaat heel vlot, ik zeg mijn dansers helemaal niet wat ze precies moeten doen; ik geef hen enkel de principes mee van de choreografie, de regels die ze moeten volgen, en de rest vormt zich vanzelf op het podium.”

Als een groep mensen bewust of onbewust dezelfde principes of symbolische regels volgt, dan verschijnen er ook zonder intentionele planning een hele reeks patronen op het maatschappelijke toneel. De hele wereld is in de greep van hetzelfde soort denken of wereldbeeld, of, anders gezegd, van hetzelfde symbolische kader. Om een computer-metafoor te gebruiken: alle hoofden draaien op hetzelfde programma. In de mate dat Biden en Trump allebei volgens het materialistische wereldbeeld denken, zullen ze uiteindelijk inderdaad hetzelfde ‘programma’ uitvoeren; in de mate dat Rusland en de USA allebei in de greep zijn van hetzelfde materialistische denken zullen ze uiteindelijk hetzelfde wereldproces voeden en uiteindelijke dezelfde mondiale machtsstructuren voeden. Maar ze zullen elkaar toch niet minder haten en naar het leven staan, tot op het punt dat ze bereid zullen zijn elk levend wezen op aarde, incluis zichzelf, in een nucleaire winter te storten.

Dat het hele geopolitieke spel strikt door een kleine groep mensen geregisseerd wordt, lijkt me dus onwaarschijnlijk als je de complexe en dynamische aard van de mens en de werkelijkheid in beschouwing neemt. De neiging om die complexiteit te miskennen en alle onheil tot één 'organisatie' of één groep mensen te herleiden, is volgens mij historisch onjuist, tactisch nefast (het creëert de illusie dat het elimineren van die kleine groep het probleem zou oplossen) en ethisch problematisch.

Neem nu de hardnekkige gedachte dat een groot zionistisch complot aan de basis van alle miserie op deze aardkluit ligt. Voor mij is het een hypothese als een ander. Een groot zionistisch complot of een groot Bulgaars of Italiaans complot - waarom niet? Maar de argumenten die ik ervoor heb gehoord zijn niet al te steekhoudend. Dat er meer Joden en zelfs Zionisten zouden te vinden zijn aan de top van de machtspiramide van de mondiale samenleving, dat zal wel zo zijn. De Joden zijn namelijk oververtegenwoordigd in de top van vrijwel elke piramide. Hun buitengewone drang tot excelleren speelt daar onder andere een rol in. Solzhenitsyn heeft in zijn boek Twee eeuwen samen een goede beschrijving gegeven van de manier waarop de Joden betrokken waren in de opkomst van de Sovjetunie. Het komt hierop neer: Joden zijn oververtegenwoordigd in de volledige bovenlaag van de samenleving en ook in bovenlaag die totalitariseert. Ze zijn dus evengoed oververtegenwoordigd in de goeie ‘projecten’ van de mensheid als in de slechte. Met andere woorden, behalve het feit dat ze een drang hebben om te excelleren, zijn het gewone mensen met in hun harten de universele strijd tussen goed en kwaad.

Ik heb nog een fundamenteel bezwaar tegen het al teveel herleiden van het wereldprobleem tot één kleine, kwaadaardige groep. Het verontschuldigt in eerste instantie de ‘gewone’ mens. Hij kan er allemaal niets aan doen, het is allemaal de schuld van degenen die hem misleid hebben, enzovoort. Maar in tweede instantie dompelt het die gewone mens in machteloosheid. Hij kan er immers allemaal niets aan doen. Maar de gewone mens moet helemaal niet verontschuldigd worden. Hij draagt zijn geld zelf naar de grote bankiers, hij geeft zijn moestuin op voor het gemak van supermarkten en geïndustrialiseerde landbouw, hij koopt aandelen van om het even welk bedrijf dat grote winsten op korte termijn belooft, hij maakt zich liever niet moe door ongemakkelijke waarheden te laten doordringen en gelooft liever dat hij op het avondjournaal de feiten en niets dan de feiten verneemt, hij koopt kledij waarvan hij weet dat mensen er aan de andere kant van de wereld slavenarbeid moeten voor verrichten, enzovoort. Kortom: de ‘gewone mens’ is bereid elk ethisch besef in de kiem te smoren en zijn medemens te ontmenselijken als het zijn leven maar gemakkelijker maakt en hem maar in een gunstiger positie brengt.

Tot die ‘gewone mensen’ reken ik voor alle duidelijkheid ook mezelf. Het is daarom dat ik elke dag probeer om een klein beetje meer gewoon echt een mens te worden, een wezen dat maar echt zichzelf wordt als het zijn ethisch besef voorop stelt in zijn bestaan. In de mate dat de gewone mens beseft dat hij mede-schuldig is, houdt hij ook op met machteloos te zijn. In principe worstelen we allemaal – lid van elite of gewone mens – met hetzelfde probleem. Iedereen die echt probeert de knoop uit zichzelf te halen, draagt bij aan de grote ont-knoping. Je mag er voor mijn part zelfs de theorie van Rupert Sheldrake bijhalen: telkens we ‘in ons eigen hoofd’ een probleem oplossen, lossen we het ook op in het grote morfische veld waar ieder mensenhoofd op aangesloten is en maak je het ook voor anderen gemakkelijker oplosbaar.

In de kern van de zaak ligt het wereldprobleem dus niet zozeer bij een kleine groep mensen, maar wel in een bepaald ‘programma’ waarop de mensheid draait. Dat ‘programma’ is het materialisme en het rationalisme, een wereldbeeld dat de mens voorhoudt dat er niets anders is dan materie- dode kleine knikkertjes die tegen elkaar botsen, en dat het hoogste doel van de mens is om te overleven. Of net omgekeerd, pleeg direct zelfmoord- dat is ook een mogelijke conclusie. In alle geval hoef je met ethiek en menselijkheid geen rekening te houden; dat bestaat uiteindelijk niet in dit universum van keien en stenen. Enkel een idioot benadeelt zichzelf door rekening te houden met ethiek en offers te brengen voor waarheid. Dat wereldbeeld heeft weliswaar tot op zekere hoogte een elite boven laten drijven die inderdaad een nefast talent heeft om alle ethiek overboord te gooien, maar mocht het niet zo zijn dat een grote groep maar al te bereid was om mee te stappen in deze levensvisie, dan zou deze elite nooit de elite geworden zijn. Ik weet dat het anti-elitaire denken zowel ter linker- als ter rechterzijde van het politieke spectrum bijzonder populair is, maar ik word er niet warm van. De elite, uiteindelijk, is een spiegel van de bevolking.

Om af te ronden voor vandaag keer ik nog eens terug naar de trillende plaat met zandkorrels. Die plaat laat ons nog iets zien. Als de frequentie van de trillingen ietwat verandert, dan verschijnt op een onnavolgbare en adembenemende manier direct een ander patroon. Met andere woorden: hoezeer de zandkorrels van de samenleving en de wereld zich ook in het teken van de meest donkere gedaante organiseren, een verandering van frequentie kan in een oogwenk een andere gedaante naar voor roepen en tot organiserend principe maken. Die frequentie-verandering, die komt neer op een verandering in de kwaliteit van het spreken. Om het wat simplistisch te stellen: de samenleving organiseert zich nu op de frequentie van propaganda en manipulatief spreken (en de metafysische krachten waarin propaganda geworteld is); als de frequentie van oprechtheid en waarheid naar de voorgrond komt, zal het menselijke samenleven normaal gezien in een oogwenk een andere gedaante aannemen. Ieder mens die een ander, oprecht geluid laat horen, draagt bij aan die revolutie- de revolutie die het logische gevolg is van de revolutie die in de zeventiende eeuw de Verlichtingscultuur inluidde.

Mattias